Bu olaydan 10 gün sonra Martin her zamanki gibi aynasının karşısında kendi kendine konuşurken: — İlk savaşı atlattık, diyordu. Ama daha ikincisi, üçüncüsü var. Bu hep böyle devam edecek. Hep … Gözleri küçük odasındaki yerde, uzun zarflar içinde öylece duran ret mektupları yığınına takıldı. Sözlerini bitiremedi. Bunlardan daha pek çoğu her gün gelmeye devam edecekti. Sonunda hepsi geri dönecek ve Martin de bunları yeniden gönderemeyecekti. Daktilosunun bu ay ki kirasını ödeyememiş, cebinde de sadece bir haftalık pansiyon kirası için parası kalmıştı. Bunu da iş bulma bürosuna ödemek zorunda olduğu için pansiyon parasını da ödeyemeyecekti. Masasını başına oturup düşünmeye başladı. Birdenbire bu masayı çok sevdiğini fark etti.